ONTMOETEN, LUISTEREN EN ONDERSCHEIDEN
Verslag “synodale gesprekken”
Paus Franciscus wil de kerk fundamenteel veranderen. Onze kerk was in het verleden wellicht te hiërarchisch, te klerikaal ingesteld en te weinig inclusief waardoor ze haar voeling met heel wat gelovigen verloor. Ze was teveel met zichzelf bezig en zag daardoor te weinig de veranderingen in de maatschappij. Paus Franciscus startte in oktober 2021 een tweejaar durende synode met als thema “synodaliteit” (synode komt uit het Grieks en betekent samen op weg gaan). In oktober 2023 wordt de synode afgerond in Rome. In een eerste fase worden de gelovigen van alle bisdommen ter wereld geraadpleegd over enkele fundamentele vragen: Hoe delen christenen de vreugde van het evangelie met anderen? Hoe luistert de kerk naar de levensvragen die gelovigen bezighouden? Hoe willen christenen in de wereld staan? Hoe gaan we als kerk samen op weg en worden we een synodale kerk in plaats van een hiërarchische kerk?
Tijdens drie woensdagavonden in april wisselden 13 tot 15 parochianen onderling van gedachten over een aantal van de 48 vragen die ons werden aangereikt door het bisdom. De Paus verwacht immers dat de bisschoppen in oktober 2023 het standpunt van de gelovigen uit hun bisdom zal vertolken, en niet enkel wat ze zelf erover denken.
Er zijn weinig gelegenheden waar gelovigen de kans krijgen en uitgenodigd worden om zich uit te spreken over wat ze denken dat zou moeten veranderen. Het waren drie zeer intensieve avonden, maar het deed deugd. Iedereen was zeer blij achteraf.
Iemand schreef:
“Ik had het gevoel dat mensen heel tevreden waren. Het is iets heel belangrijks, dat nadenken over onze geloofsbeleving, er samen over praten en naar elkaar luisteren: iets wat de meeste katholieken niet echt kennen of gewoon zijn in onze kerk. Chapeau voor de paus dat hij de aanzet geeft hiertoe. Ik denk dat de meeste deelnemers er zo over denken.
... Jezelf herkennen in wat anderen vertellen over hoe ze God ervaren in hun leven, maar ook hoe anderen soms worstelen met sommige dingen, kan zo verrijkend zijn. Ook dat is gemeenschap vormen en tochtgenoten zijn. Door ons geloof met elkaar te delen, kunnen we ons deel voelen van een groter geheel en kunnen we ons ook bemoedigd of gedragen weten. Soms kan iemand ons vooruit helpen en kunnen we door dergelijke gesprekken verder groeien in geloof. Het maakt niet uit hoe oud je bent. Iedereen blijft leerling of discipel van Jezus. Er is nog zoveel meer aan het christen zijn dan naar de eucharistieviering gaan en de zieken of armen helpen bijvoorbeeld…”
We vormden elke avond twee gespreksgroepen van maximaal 8 personen. De vrouwen waren iets beter vertegenwoordigd (telkens 9 deelnemers per avond). De meeste deelnemers waren tussen 40 en 85 jaar. Er nam slechts één vrouw jonger dan 40 (18 jaar) deel aan de drie gespreksavonden. Haar inbreng werd zeer gewaardeerd. De tweede twintiger nam enkel deel aan de eerste gespreksavond gezien hij jammer genoeg verhinderd was om deel te nemen aan de laatste twee gespreksavonden (sterfgeval in familie, corona).
Het blijft dus moeilijk om jongeren te betrekken in onze kerk. Hier is zeker nog werk aan de winkel. Praten over geloof is nogal te vaak een taboe. Jongeren hebben schrik belachelijk gemaakt te worden als ze uitkomen voor hun geloof.
De bedenkingen bij de 25 (van de 48) vragen die we bespraken werden ondertussen bezorgd aan het bisdom. Hopelijk zijn er veel parochies die hun bijdrage leveren. Wat alleszins duidelijk werd tijdens de gespreksavonden: er is nog veel te doen om van onze kerk een warme, inclusieve, nabije en synodale kerk te maken die een antwoord kan bieden op de spirituele noden van onze tijd.
