Tijdens de dienst voor de overledenen in Botteare, bracht diaken Luc Pontzeele een heel mooie overweging rond HERDENKEN …
Op 1 en 2 november,
Allerheiligen en Allerzielen,
herdenken wij de geliefden
van wie wij afscheid hebben moeten nemen.
Niet toevallig doen wij dat in de herfst,
wanneer wij afscheid nemen van een deel van de natuur
en het zomerlicht inruilen voor de duisternis van de winter.
Afscheid nemen is niet loslaten.
Het is een andere manier van vasthouden.
Het jaarlijkse herdenken van de sterfdag
is verbonden aan een vaste datum.
Het leven van onze lieve dode is onherstelbaar stil gevallen.
Ook in ons hart is het pijnlijk stil.
Het is moeilijk om iemand te vergeten
die mooie herinneringen heeft achtergelaten.
Herinnering wekt leven…
Herdenken is echter voortdurend.
Het kent geen uur.
Het gebeurt zomaar,
elke week,
elke dag,
dag en nacht.
Herdenken moet je niet doen.
Herdenken overkomt je.
Herdenken duurt soms een seconde,
soms een uur,
soms een avond.
Herdenken duurt:
het begint altijd opnieuw.
Herdenken is beelden zien,
is woorden horen.
Je gezicht zie ik weer.
Je stem hoor ik weer.
Je foto is weer even dichtbij.
Een anekdote nog maar eens verteld.
Herdenken heeft duizend namen.
Herdenken is pijn:
doen wat niet kan,
gemis ongedaan maken,
verhuizen naar jou.
Herdenken is liefde die niet kan sterven.
Bij de dood geven wij onze lieve dode uit handen
en leggen haar of hem in de handen van de levende God.
Sint-Augustinus zei:
“Uit Gods hand ontving ik mijn leven,
onder Gods hand leef ik mijn leven,
in Gods hand geef ik mijn leven terug.
Herdenken is even wegglijden uit het heden.
Het is binnentreden in die andere wereld,
met jou aan onze zijde,
in dat onbekende gelukkige leven bij God
dat geen mensenhart ooit kan dromen.
Herdenken is onze liefde!
Weerzien is onze hoop!
Verrijzen is ons geloof!
Luc P.
