Foto's: Paul Coupè©
JUBELVIERING 100 JAAR ‘LANDELIJKE GILDE BOTTELARE’
Mooie jubelviering in de St.-Annakerk
De eucharistieviering van zaterdag 22 februari stond in het teken van het grote jubelfeest ter gelegenheid van “100 jaar Landelijke Gilde Bottelare”.
Bij de start van de viering mochten de leden van deze gilde plechtig mee opstappen in de intredeprocessie. Voorop droeg men fier het vaandel van de vereniging.
Tijdens de homilie sprak diaken Luc mooie en lovende woorden.
“Dit jubelfeest vieren is jubelen en dankbaar zijn voor alles wat goed was; het is tevens in blijheid vooruitblikken naar alles wat komen zal”.
Woorden van dank en waardering
100 jaar terug, op 01 januari 1925 werd de boerengilde voor de landbouwers van Bottelare en Moortsele opgericht. Op de stichtingsvergadering in het gemeentehuis van Bottelare schetste de opziener van de Belgische Boerenbond de noodzakelijkheid en het nut van deze samenwerking. Het was heel goed en belangrijk dat de landbouwers samen zouden opkomen en hun lot in eigen handen zouden nemen”.
Diaken Luc loofde de pioniers en voortrekkers van deze gilde – doorheen de verschillende decennia – en sprak daarbij woorden van grote waardering.
“Het is goed dat de Landelijke Gilde bestaat; dat de landbouwers zich daartoe hebben opgewerkt en meespreken in het grote beleidsorgaan over de landbouw. Meer dan ooit hebben wij mensen nodig die vriendelijk zijn en ijveren voor Gods schepping, voor de natuur, voor mens en dier … voor ons leefmilieu”.
In naam van de geloofsgemeenschap dankte diaken Luc heel hartelijk de leden van de ‘Landelijke Gilde Bottelare’, en wenste hij hen allen een dikke proficiat voor alles wat ze deden en blijven doen op Gods akker. Moge de Heer hun gids zijn, zodat de akker van hun arbeid – door de ploeg – vruchten dragen die blijvend zijn in de geest van Jezus Christus.
“En de boer, hij ploegde voort.”
TER OVERWEGING: EEN ODE AAN DE LANDBOUWER
Diaken Luc begon zijn homilie met een droom … een waar eerbetoon aan de landbouwer!
Deze nacht had ik een droom …
Een landbouwer hield van de natuur.
De aarde – het veld – de bomen – de zon – de regen – de wind.
Verknocht aan zijn grond was hij fier op zijn velden en vruchten.
Zijn noeste handen waren sterk en eeltig van het vele werk.
Een boer tot in zijn vingertoppen met een ontembare inzet.
Hij bleef hardnekkig doorzetten.
Stil zitten was niets voor hem.
In het najaar zag hij zijn arbeid van het voorjaar beloond,
wanneer een rijke oogst kon worden binnengehaald.
Als een Sint-Franciscus
kon hij met bewondering omgaan met de dieren op de boerderij.
Na een leven van werken en zwoegen
bleef hij trouw aan Gods natuur.
“EN DE BOER HIJ PLOEGDE VOORT!”
klonk als een eerbetoon aan alle landbouwers.
En toen werd ik wakker.
(Uit de homilie van diaken Luc Pontzeele)
Bernadette
